Jagers & Verzamelaars — De Deventer Boekenmarkt 2022
Het is weer zover… de Deventer Boekenmarkt. Ondanks dat ik geboren en getogen ben in Deventer ben ik er tot mijn grote schande nog nooit geweest. Een vriend uit Utrecht besluit dat daar verandering in moet komen en neemt me mee op sleeptouw.
Om 8 uur aan de Welle staan om eerste edities te scoren? Dat is meer iets voor de echte boeken junks, wij beginnen de dag goed met koffie, appeltaart en mensen kijken vanaf het terras bij Bella Roma. “Het is rustig”, zegt Elias die het restaurant al jaren runt. “In voorgaande jaren zat het terras nu al vol”. Tsja, corona hè. Dat heeft toch wat zaken veranderd.
Ondertussen komen de eerste die hards al terug, boodschappen trolleys vol boeken achter zich aanslepend. Die stonden er vanochtend om eerste drukken te bemachtigen verteld mijn vriend. Tsja dat zijn de echte! Behalve boodschappenkarretjes komt er ook de ene na de andere linnen tas met creatieve boeken slogans voorbij. De echte fans!
Jagers en verzamelaars
De mensenstroom houdt niet op en we bewegen ons richting de Wellekade. De kramen met stripboeken daar ontkom je niet aan. Eerst vind ik het een beetje een saaie boel maar na een paar kraampjes krijg ook ik de smaak te pakken.
Het wordt al gauw duidelijk wie de echte verzamelaars zijn. Ze hebben briefjes bij zich met de uitgave nummers van strips. Die en die moeten ze nog.. “Als ik nu nummer 487 nog vind dan is het compleet!” roept een man enthousiast. Zijn compagnon gaat rap door met het doorzoeken van de bakken. Ik kan er met mijn hoofd niet helemaal bij. Verwonderd vraag ik me af of ik zelf ooit bezeten ben geweest van zulke verzamelwoede. Ik kan het me niet herinneren. En ergens benijd ik deze verzamelaars. Het is blijkbaar toch echt een ding want de mensen met briefjes en boekjes met nette handgeschreven aantekeningen en lijstjes over wat ze zoeken houdt niet op.
Mijn vriend is een doorgewinterde boekenmarkt bezoeker. Hij heeft een prachtig exemplaar met gekleurde Japanse platen gevonden. “Er staat hier €15 op het voorblad” zegt hij tegen de verkoper. Alsof het benoemen van de prijs op het voorblad een soort geheime code is krijgt hij er prompt 5 euro af. Hoe doet hij dat, vraag ik me af. Zelf heb ik zonder poespas al aardig wat euros overgelegd voor wat beduimelde exemplaren.
Toch maar eens proberen. Vier euro, voor Martin Bril’s Stadsogen. “Drie” zeg ik zelfverzekerd. “Nee hoor, lager dan 4 euro ga ik niet. Zoveel kost het” zegt de koopman simpeltjes. Ik maak duidelijk geen vliegende start met mijn poging tot onderhandelen.. Ik zeg niks, “Wat nu?!” roept mijn interne stemmetje. “Maar ik kan hem ook in de bieb lenen” poog ik. “Nou, dan dan doe je dat toch?” is het snelle repliek. Ojee, dit werkt echt niet. Doorlopen maar, op naar de bieb, zeg ik tegen mezelf. Het punt van het besluit komt. Nog een paar seconden en dan is het kiezen geblazen. Ik wacht nog even en zeg niks. “Okay, neem maar mee” zwicht de man van het kraampje. Yes, het is gelukt! “Ik doe dit anders nóóit, dat onderhandelen”, laat ik prompt weten. “Ik word er helemaal zenuwachtig van” leg ik uit. “Tsja bij mij zit het in de familie”, lacht de verkoper. “Dat is er van jongs af aan ingegoten! Je moet je er ook gewoon even overheen zetten” zegt hij. We lachen allebei en ik loop weg met Martin Bril. Het onderhandelen is gelukt.
De laatste der Mohikanen
Uren later — na wat drankjes bij Serge’s Welle terras, een broodje van Joop op de Groote Poot en heerlijk eten bij Kohinoor — fiets ik terug naar huis, na een lange dag. Ze zijn nog steeds bezig met het opruimen van de laatste kramen. In de avondzon fiets ik langs de IJssel en langs de honderden meters met hekken die er nog staan.
Ik blik nog even achterom en zie een wit busje met een Engelse kenteken. Na jarenlang in Engeland te hebben gewoond blijf ik een soft spot houden voor onze buren aan de andere kant van het kanaal. Ik stop en maak een praatje. De man komt uit het zuiden van Engeland en had afgelopen maandag zijn busje al ingeladen om bij Calais de tunnel door te gaan en naar Nederland te rijden. Was het de moeite waard vraag ik? “Ha, zeker” zegt hij. Hij stond naast de koffie bij Mimik en heeft super goed gedraaid. Hij had nog een vroege editie van Chaucer’s werken meegenomen om te verkopen voor een bevriende boekhandelaar die niet kon komen. Daar heeft hij een goede prijs voor gekregen.
Hij is de aller allerlaatste en de stewards staan al om hem heen. Of zijn busje nu echt weg kan..? Het is inmiddels dik na negenen en als de markt allang voorbij is koop ik — in alle rust en voor maar 5 euro — een volledige verzamelcollectie van Penguin Classics. Zestig stuks. Tolstoi, Conrad, Poe, Wilde.. En ik hoefde niet eens te onderhandelen. Die Britten zijn ook zo nice.. Zal ik ze ooit ook allemaal lezen? Wie weet!
